Удакладненая 3—4 студзеня і 21 траўня 2004 г.

1. Ідэалогія і метад

   1. Мы — марксісты. Мы лічым, што спадчына класічнага марксізму ва ўсіх асноўных сваіх момантах адэкватна адлюстроўвае сацыяльныя працэсы, якія адбываюцца ў сучасным свеце. Назіранае сёння ў грамадскай прытомнасці забыццё марксізму абумоўленае цалкам пэўнымі гістарычнымі падзеямі і цалкам адэкватна апісваецца ў рамках катэгарыяльнага апарата самога марксізму. Правільны падыход да грамадскіх зʼяў немагчымы без выкарыстання метаду гістарычнага матэрыялізму, дыялектыкі базісу і надбудовы, тэорыі пралетарскай рэвалюцыі, пралетарскага інтернацыяналізму.

   2. Заканамернай трансфармацыяй і абагульненнем марксізму Маркса і Энгельса стаў марксізм-ленінізм, растлумачіўшый пераход капіталістычных дзяржаў у стадыю імперыялізму. У нашы дні заканамернай трансфармацыяй і абагульненнем марксізму Леніна і Сталіна зʼявіўся марксізм-ленінізм-мааізм, з яго аналізам надбудовы як фактару, ад якога ў канчатковым рахунку залежыць поспех пабудовы сацыялізму.

      «Прадстаўнікі буржуазіі, пралезшыя ў партыю, урад, войска і розныя сферы культуры, уяўляюць сабою групу контррэвалюцыйных рэвізіяністаў. Яны гатовыя пры першым зручным выпадку захапіць уладу ў свае рукі і ператварыць дыктатуру пралетарыяту ў дыктатуру буржуазіі».

      Мао Цзэдун

2. Гістарычныя пытанні

   1. Мы лічым, што сацыялізм, які палітычна можа быць толькі дыктатурай працоўнага народа пад кіраўніцтвам пралетарыяту, зʼяўляецца неабходным крокам да камуністычнага свету — свету без няроўнасці і дыктатуры. Мы лічым Савецкую Расію і СССР пры Ў. І. Леніне і І. В. Сталіне (1917—1953 гг.) і Кітай пры Мао Цзэдуне (1949—1976 гг.) прыкладамі правядзення такой дыктатуры.

   2. Як мааісты, мы лічым, што класавая барацьба паміж буржуазіяй і пралетарыятам працягваецца ў іншых формах і пры сацыялізме, і ў першую чаргу арэнай яе служыць якая стаіць на чале сацыялістычнага будаўніцтва камуністычная партыя. Смерць Сталіна ў 1953 г. і Мао ў 1976 г. сталі гістарычнымі межамі, пасля якіх усё больш несумнеўнай станавілася перамога буржуазных элементаў над пралетарскімі ўсярэдзіне КПСС і КПК, якая неўзабаве прывяла да сцвярджэння ў абедзвюх краінах дзяржаўнага капіталізму і перараджэнню гэтых дзяржаў у сацыял-імперыялістычныя рэжымы.

   3. Адгэтуль выцякае безумоўная рэакцыйнасць лозунгу рэстаўрацыі СССР. Магчыма, народы, якія пражываюць на яго былой тэрыторыі, пасля здзяйснення кожным з іх сацыялістычнай рэвалюцыі, і паставяць пытанне аб нейкім міждзяржаўным абʼяднанні, аднак мы не можам прадбачыць ні тэрміны, ні формы, ні характар такога абʼяднання.

3. Сучасны свет

   1. Сённяшні свет паўстае перад намі падзеленым на тры групы краін: 1) краіны Метраполіі (ЗША, краіны Заходняй Еўропы, Японія і г. д.); 2) параўнальна багатыя і/або якія размяшчаюць вялікім вайскоўцам/прамысловым патэнцыялам краіны, што займаюць прамежкавае становішча (у іх лік уваходзіць і Расія); 3) эксплуатаваныя папярэднімі двума групамі краіны Трэцяга Свету (да якіх ставіцца большасць рэспубалік былога СССР).

   2. Рэвалюцыйная роля пралетарыяту ў кожнай з пералічаных груп краін розная.

      1. У краінах Метраполіі працоўны клас падкуплены імперыялістамі за рахунак звышпрыбыткаў ад эксплуатацыі краін Трэцяга Свету і не можа на дадзеным этапе разглядацца як рэвалюцыйная сіла. Асноўнай супярэчнасцю ў дадзенай групе краін варта лічыць нацыянальнае, а асноўнымі рэвалюцыйнымі сіламі — прыгнечаная меншасць працоўнага класа, як правіла, не прыналежнае да гістарычна дамінуючай нацыі (у т. л. гастарбайтэры), а таксама рэвалюцыйную інтэлігенцыю.

      2. У краінах, якія займаюць прамежкавае становішча паміж Метраполіяй і Трэцім Светам, галоўнай рухаючай сілай сацыялістычнай рэвалюцыі зʼяўляецца пралетарыят, і асноўнай супярэчнасцю на дадзеным этапе працягвае быць супярэчнасць класавае. Аднак у сілу дваістага сацыяльна-эканамічнага характару гэтых краін пралетарыят тут заражаны нацыяналістычнай і шавіністычнай ідэалогіяй, а таксама рэфармісцкімі ілюзіямі. Асноўным саюзнікам пралетарыяту ў яго класавай барацьбе тут зʼяўляецца рэвалюцыйная дробная буржуазія.

      3. У краінах Трэцяга Свету барацьба пралетарыяту за свае правы неаддзельная ад барацьбы гэтых краін за сапраўдную нацыянальную незалежнасць. Тут натуральнымі саюзнікамі пралетарыяту зʼяўляюцца дробная і значная частка нацыянальнай буржуазіі. Найблізкай, непасрэднай мэтай барацьбы пралетарыяту тут у шматлікіх выпадках зʼяўляецца не сацыялістычная, а буржуазна-дэмакратычная рэвалюцыя, а яе асноўным метадам — стратэгія народнай вайны.

4. Стратэгія і тактыка

   1. Мы лічым, што правільная тактыка паходзіць з правільнай стратэгіі, якая, у сваю чаргу, паходзіць з правільнай ідэалагічнай і палітычнай лініі. Мы лічым, што барацьба супраць імперыялізму, капіталізму і патрыярхіі ідзе рука аб руку з барацьбой супраць рэвізіянізму, шавінізму і апартунізму.

   2. Нашай мэтай зʼяўляецца здзяйсненне сацыялістычнай рэвалюцыі і пераход да пабудовы камунізму як грамадствы, у якім немагчыма якое бы то ні было прыгнёт адной сацыяльнай групы іншай — класавае, нацыянальнае або сэксуальнае.

   3. Рухавіком гэтай рэвалюцыі зʼяўляецца працоўны клас, а правадыром — авангардная дысцыплінаваная рэвалюцыйная камуністычная партыя. Партыя з сістэмай дэмакратычнага цэнтралізму, якая ўключае ў сябе арганізацыю, кіраўніцтва, дысцыпліну і іерархію.

   4. Мы лічым, што кіруючая буржуазія ніколі не аддасць улады без бою. Пакласці канец буржуазнай дыктатуры магчыма толькі cформировав грамадская думка ў карысць захопу ўлады шляхам узброенай барацьбы. Аднак мы лічым, што любы ўзброены выступ на тэрыторыі Расіі будзе непазбежна падушанае, пакуль не складуцца абʼектыўныя ўмовы для яго масавай падтрымкі патэнцыйна рэвалюцыйнымі пластамі насельніцтва.

   5. Стварэнню на тэрыторыі Расіі авангарднай дысцыплінаванай рэвалюцыйнай камуністычнай партыі, кіруючыся тэорыяй марксізму-ленінізму-мааізму, перашкаджаюць абʼектыўныя гістарычныя ўмовы, выкліканыя доўгім панаваннем рэвізіянісцкага хрушчоўска-брежнеўскага сацыял-імперыялізму.

      1. Асноўным следствам гэтага панавання для постсавецкага расійскага пралетарыяту стала забыццё ім не толькі традыцый масавай рэвалюцыйнай барацьбы, але і элементарных навыкаў самаарганізацыі, гатовасці адстойваць свае правы, лібертарных і самакіравальных памкненняў. Працоўны клас сучаснай Расіі разʼяднаны, пасіўны, апалітычны. Пераадоленне такой сітуацыі зойме доўгі час.

      2. Няздольнасць сучаснага расійскага «комруху» выпрацаваць правільную ідэалагічную і палітычную лінію абумоўленае яго ідэйнай, арганізацыйнай, кадравай пераемнасцю ад рэвізіянісцкай КПСС хрушчоўска-брежнеўскага перыяду. Самай цяжкай спадчынай КПСС у расійскім комруху зʼяўляюцца такія выродлівыя зʼявы, як шавінізм, ксенафобія, антыдэмакратызм, пераадоленне якіх немагчыма без адраджэння рэвалюцыйных традыцый працоўнага класа.

   6. Мы бачым сваю асноўную тактычную задачу ў прапагандзе марксізму-ленінізму-мааізма і рэвалюцыйнай агітацыі сярод пралетарыяту і інтэлігенцыі.

      Варта адзначыць, што сучасны марксізм-ленінізм-маоизм неймаверны без звароту да пытанняў нацыянальнага вызвалення (безумоўнае прызнанне права нацый на самавызначэнне); сэксізма і патрыярхіі (барацьба за правы жанчын і сэксуальных меншасцяў); буржуазнай дэмакратыі (патрабаванне максімальных буржуазных мае рацыю і воляў, дэкларуемых, але ў большасці выпадкаў ня выконваемых дзяржавай); экалогіі (спыненне прадажніцкай эксплуатацыі любой сучаснай дзяржавай прыроды магчыма толькі пасля перамогі сацыялістычнай рэвалюцыі).

Жыве вялікі пралетарскі чырвоны сцяг ідэй Мао Цзэдуна!
Пралетары і прыгнечаныя народы ўсіх краін, злучайцеся!