Выгляд поўначы — той стараны,
Покрыў дзе ледзяны аж на тысячы лі
І за далеччу скутай віхурыцца снег.
За Вялікай сцяной і падальш ад сцяны
Рассцілаецца ў дымцы зямны прастор;
І ў вярхоўі, і ў вусці Вялікай Ракі
Застывае вада, супыняе бег.
А ў гарах скачуць кольцы сярэбраных змей,
А раўнінамі мчацца са снегу сланы,
Каб спаборнічаць з небам самім вышынёй.
Ясны дзень наступіў —
Ты зірні, як красуе зямля
Зыркай фарбай узораў на белай апратцы сваёй.
І ў любую часіну — ад даўніх людзей і да нас —
Кожны горды герой хараством захапляўся не раз.
Ды шкада,
Толькі тлеў мэт нязбытных высокі агонь
Ў першым ціньскім Хуане і ў ханьскім уласніку У,
І ні ў танскім Тайцзуне, ні ў сунскім Тайцзу
Не лунаў нашай даўняй паэзіі дух.
Чынгісхану ў свой час усміхнуўся усцешліва лёс.
Што умеў ён? Арлоў працінаць стралой.
Ўсё сышло.
Каб уведаць сапраўдных людзей,
Завітаць трэба ў сённяшні дзень!