Расхінуў небакрай вострапікі Куньлунь.
Ён ад свету людскога падаўся увыш,
Каб звысоку сачыць за жыццём на зямлі.
Гэта крылы драконы расправіць змаглі,
Неба ўкрылі мільготаю снежнай шугі,
Ўсё жывое снягамі наўсцяж замялі.
Растаюць яго ўлетку снягі,
Выйдуць рэкі ўсе з берагоў,
Ператворацца людзі ў рыб,
Ў чарапах, што з балот прыпаўзлі.
Спаконвечным зладзействам і справам дабра
Са смяротных суддзёю хто быў і калі?
А сягоння яму я кажу: Куньлунь,
І чаму так высока табе стаяць,
І чаму табе гэтулькі снегу мець?
Як бы гэтак уперціся ў неба спіной,
Каб як можна мацней узмахнуць мячом
І Куньлунь на тры часткі расцяць здалець.
Падарую Еўропе адну,
Хай Амерыцы будзе другая,
Частка трэцяя — будзе Кітаю,
І тады на зямлі запануе спакой,—
І спякоты ўсім хопіць, і шугі ледзяной.