Аб тым, як сядзелі ў Кантоне за чаем,
Згадаем не раз я і вы,
І вам прысвячаліся вершы ў Чунціне
У восеньскі вечар сівы.
Сышло трыццаць год, трыццаць першы мінае,—
Сустрэчы агонь трапяткі,
І зноўку пад пошум зжаўцелай лістоты
Чытаю паэта радкі…
Якія ўсё ж скрушныя вашы ўсе творы!
Забудзьце трывогі, мой друг,
Адкрыйце шырока самотныя вочы,
Святлей пазірніце наўкруг…
Не трэба цяпер гаварыць, што мялее
Прасторны куньмінскі плёс.
Зірніце на рыбак!
Ў самім Фучуньцзяне
Падобных не стрэнеш дзівос!