Самотны ў холадзе восені
Сянг павольна цячэ на поўнач
паўз памаранец выспы
пабрусьнелыя горы
лістотай высокіх гаёў
ясьпіс глыбокай плыні
сотні чаўноў нясе наўздагон
расьцяўшы прастору
лунаюць арлы ў шырокім небе
пляскаюцца рыбы ў ціхой вадзе
ўсё што жыве змагаецца за волю
ў празяблым паветры
угрузлы ў гэтым бязьмежжы
пытаю спустошаны шэры сьвет
хто чалавечы лёс вызначае?
з сотнямі верных сяброў разьвітаўся
у гэтыя бурлівыя месяцы і гады
сумленныя і адданыя
праглі служыць сьветлым ідэалам
любілі кнігі пагарджалі тыраніяй
у роздумах пра будучыню краю
у імя новай праўды
тым часам на радзіме
людзьмі нядбала кіравалі ўлады
ці вы не забыліся
на пераможную плынь ракі
і човен што йдзе насуперак хвалі?